Een introductie in de verschillende gangbare soorten touchscreen-technologie en de werkwijze ervan. De sterke en zwakke punten van elke technologie zullen ook worden besproken om een beter inzicht te krijgen in welk type het beste kan worden gebruikt in een bepaalde toepassing.

Touch screen technologieën bieden allemaal dezelfde functie, maar zijn aanzienlijk gevarieerd in de verschillende types en hun manier van bedienen. Ze hebben allemaal specifieke voordelen en tekortkomingen en het kiezen van het juiste type voor een specifieke toepassing kan moeilijk zijn, tenzij u grondig bekend bent met de verschillende soorten technologieën en hun operationele overwegingen. Dit artikel is bedoeld om een overzicht te geven van de meest voorkomende soorten touchscreentechnologieën en hun voor- en nadelen. Excuses voor het gebrek aan afbeeldingen, maar deze inzendingen hebben groottebeperkingen.

Dit is het meest voorkomende type aanraakscherm dat tegenwoordig wordt gebruikt, grotendeels omdat het goede operationele kenmerken heeft en goedkoop is. Resistive touch is verkrijgbaar in 4, 5 en 8 draads variaties. De term "draad" wordt gebruikt om aan te geven hoeveel circuitelementen zijn afgesloten met de kabel voor aansluiting op de interface-elektronica. 4 en 8 draads resistief zijn vergelijkbaar in werking met de 8 draads eigenlijk gewoon een 4 draads variatie. Alle resistieve technologieën hebben vergelijkbare constructies. Dat wil zeggen dat het analoge schakelaars zijn. Ze zijn opgebouwd uit een transparant substraat - meestal glas met een geleidende coating waarover een flexibele transparante schakellaag is aangebracht - meestal een polyesterfilm met een vergelijkbare geleidende coating. Deze omtrek aangebrachte schakellaag wordt fysiek weggehouden van het substraat met zeer kleine "spacer dots". Als je een resistieve aanraaksensor tegen het licht houdt, kun je ze meestal zien. Om de sensor te activeren, oefen je met een vinger of stylus druk uit op de schakellaag om het flexibele polyester tussen de afstandspunten te dwingen contact te maken met het substraat. Op de 4-draads technologie wordt de positie van de aanraking verkregen door middel van spanningsvalmeting. De substraatlaag en de schakellaag hebben beide een transparante geleidende sputtercoating die meestal Indium Tin Oxide (ITO) is, wat de voorkeur heeft omdat het vrij transparant is en lage plaatweerstanden biedt, meestal van 15 - 1000 ohm / vierkant. De meeste resistieve touchscreens gebruiken ITO-coatings rond 300 ohm / vierkant, omdat het een goede afweging is tussen duurzaamheid en optische transparantie. Bovenop elk van deze twee lagen worden geleidende busstaven aan de rand aangebracht, meestal afgeschermd met geleidende zilveren inkt. De ene laag heeft deze balken verticaal links en rechts geplaatst voor het X-Plane element en de andere heeft ze boven en onder geplaatst voor het Y-Plane element. Dus 4 staven verbonden door 4 draden. De controllerinterface past een stroom toe door de balken van een van deze vlakken - zeg het X-vlak via de linkerbalk en uit de rechter. Met deze stroom die door de 300 ohm/vierkante plaatweerstand van de ITO-coating op het X-Plane substraat stroomt, zal er een spanningsval zijn tussen de 2 staven. Wanneer druk wordt uitgeoefend om de X- en Y-lagen samen kort te maken, wordt een spanning opgepikt door het Y-vlak en gemeten door de controllerinterface. Hoe dichter je bij de ene of de andere balk op het X-vlak komt, hoe hoger of lager de spanning zal zijn en dus een X-coördinaat zal bepalen. Om een Y-coördinaat te krijgen, wordt dezelfde bewerking om de beurt uitgevoerd, maar deze keer wordt het Y-vlak van stroom voorzien met het X-vlak dat de spanningsmeting oppikt. 4 Draadtechnologieën kunnen op een zeer laag vermogen werken, omdat ze op spanning werken en niet veel stroom vereisen, dus ze zijn wenselijk voor gebruik in draagbare apparaten op batterijen. Ze hebben ook het voordeel dat ze het grootste deel van het oppervlak van de sensor kunnen gebruiken als het actieve gebied waar aanrakingen kunnen worden waargenomen. De zilveren busstaven kunnen erg smal zijn om niet veel ruimte in te nemen aan de randen. Ook kunnen de verbindingssporen van zilverinkt over de top worden gelaagd, gescheiden door UV-diëlektricum, wat zorgt voor een zeer compacte constructie. Dit is ook een belangrijke overweging in toepassingen zoals draagbare apparaten waar de grootte zeer beperkt is. Aangezien 4-draads spanningsgestuurd is, kan er geen variatie zijn in de elektrische eigenschappen van de geleidende lagen of zal de spanningsaflezing van deze X- en Y-lagen veranderen waardoor een positionele drift in het aanraakpunt ontstaat. Verschillende factoren kunnen dit veroorzaken, met als meest voorkomende het verwarmen en koelen van de sensor door omgevingsomstandigheden. Dit wordt pas een merkbaar probleem bij extreme temperatuurschommelingen en op grootformaat formaten zoals 12,1" sensoren en groter. Het is echt niet merkbaar op klein formaat zoals 6,4 "en kleiner. Het echte probleem met 4-draads is de levensduur van de sensor. Zo goed is het niet. Meestal kunt u 4 miljoen aanrakingen of minder op dezelfde plek verwachten met vingerbediening. Met een stylus is het veel erger. Een 4-draads sensor kan worden vernietigd door slechts een paar harde slagen van een fijne puntpen. Dit komt omdat de ITO van de polyester schakellaag broos is. ITO is een keramiek en wordt gemakkelijk gebarsten of "gebroken" wanneer het te veel wordt gebogen. Dit scheuren gebeurt meestal op de polyester schakellaag omdat deze herhaaldelijk in de substraatlaag tussen de afstandspunten wordt gebogen om elektrisch contact te maken. Bij het herhaaldelijk buigen vooral op een veel gebruikte plek zoals een enter-knop op een applicatie, zal de ITO in dat gebied breken en zal de stroom minder goed geleiden waardoor de plaatweerstand van die plek toeneemt. Deze schade gebeurt veel sneller als een stylus wordt gebruikt, omdat het buigen van de schakellaag door het kleine punt van de stylus veel scherper is. Als dit gebeurt, zal de spanningsmeting van het X- en Y-vlak boven of rond deze plek hoger zijn dan het zou moeten zijn, waardoor het aanraakpunt lijkt alsof het verder weg is van een busbalk dan het in werkelijkheid is. Dit verlies aan nauwkeurigheid is niet lineair en kan niet worden hersteld met herkalibratie, omdat je een driftprobleem zou kunnen hebben. Nieuwe technieken zoals Pen Based ITO Polyester Film brengen ITO eerst aan op een onregelmatig oppervlak dat op het polyester is gecoat om een gladde vlakke ITO-coating te voorkomen die gemakkelijker kan worden gebarsten. Dit verbetert het probleem, maar lost het niet op. Een variatie op de 4-draads is de 8-draads die beweert "is gebaseerd op de 4-draads resistieve technologie waarbij elke rand nog een detectielijn biedt als een stabiele spanningsgradiënt voor de touchscreencontroller. De functionaliteit van extra 4 lijnen is om de werkelijke spanning te verkrijgen die wordt gegenereerd door de aandrijfspanning, zodat de touchscreencontroller automatisch het driftprobleem kan corrigeren dat het gevolg is van de blootstelling aan ruwe omgevingen of langdurig gebruik". Ik moet toegeven dat ik een beetje onzeker ben over hoe deze theorie van de werking werkt. Het is me nooit uitgelegd op een manier die logisch is, maar ik weet zeker dat het werkt. Het 5-draads type is in mijn ogen de echte oplossing voor het ITO-breukprobleem. Het is niet afhankelijk van spanning om de X- en Y-positie te verkrijgen, maar eerder van de stroomstroom. Een 5-draads is opgebouwd uit dezelfde schakellagen van de 4-draads, maar in plaats van tegengestelde paren X- en Y-busstaven, maakt een 5-draads gebruik van elektroden die op de vier hoeken van de substraatlaag worden geplaatst die 4 van de 5 draden vertegenwoordigen. De bovenste ITO polyester schakellaag is een enkel massavlak dat de 5e draad vertegenwoordigt - dus 5 draden. De controllerinterface past een lage spanning toe op de 4 hoekelektroden. Er gebeurt niets totdat de geaarde schakellaag in het substraat wordt gedrukt, waarna er stroom uit de 4 hoeken begint te stromen. Als u direct in het midden van de sensor zou aanraken, zou u een identieke stroomstroom uit elke hoek krijgen, omdat het aanraakpunt op dezelfde afstand van elke hoek ligt en daarom zou de weerstand over de ITO-coating van de hoek naar het aanraakpunt hetzelfde zijn. Hoe dichter je bij een hoek komt, hoe hoger de stroomstroom wordt naarmate de afstand en de weerstand van het aanraakpunt naar de hoek afneemt. De afstand en weerstand van de andere drie hoeken nemen toe, waardoor de stroomstroom afneemt naarmate het aanraakpunt zich verwijdert. Afhankelijk van de stroom die uit elke hoek stroomt, kan de controllerinterface bepalen waar het aanraakpunt zich bevindt. De 5-draads wordt lang niet zo veel beïnvloed door ITO-breuk omdat het niet nodig is om de werkelijke waarden van de stroomstroom te behouden om lineair te blijven. Als ons aanraakpunt zich bijvoorbeeld direct in het midden van het scherm bevindt, kunnen we stroomstromen van bijvoorbeeld 50 mA door elke hoekelektrode zien. Dat is een totaal van 200 mA waarbij elke hoek 25% van het totaal vertegenwoordigt. Als de stroomstroom op alle vier de hoeken gelijk is, moet het aanraakpunt in het midden liggen. Wat als de ITO in het midden van het scherm breekt en 90% van zijn vermogen om stroom te geleiden verliest. Welnu, dan zal er slechts 20 mA stroom door de vier hoeken stromen met 5 mA door elke hoek, wat nog steeds een weergave is van 25% van de totale stroom door elke hoek, zodat de lineariteit hetzelfde blijft. De 5-draads kijkt naar de hoekstroomstroomwaarden als relationeel ten opzichte van elkaar en niet letterlijke waarden als de spanningsmetingen in een 4-draads, zodat ITO kan breken, maar het zal geen verschil maken voor lineariteit op een 5-draads. De ITO zou moeten breken tot een punt waarop de controllerinterface geen stroomstroom kon detecteren wanneer de schakellaag werd ingedrukt. Een typische 5-draads weerstand kan 35 miljoen aanrakingen op hetzelfde punt bereiken met vingeractivering. Nogmaals, minder met een stylus. Een D Metro in Canada biedt een Armored resistive technologie die de polyester schakellaag vervangt door een glas / polyester gelamineerde schakellaag die stijver is dan polyester. Afgezien van de voor de hand liggende oppervlakteduurzaamheid, kan de stijvere glas / poly-schakellaag niet scherp genoeg buigen om ITO-breuk van de schakellaag te veroorzaken, waardoor dit type 10 keer langer meegaat dan reguliere 5-draadstypen. Vanwege de twee lagen ITO die nodig zijn in de resistieve technologie, is de transparantie niet zo goed als in andere soorten aanraakschermen. Optische transmissie is normaal gesproken ongeveer 82% voor resistief. Resistive is mogelijk niet geschikt voor sommige vijandige omgevingen, omdat de polyester schakellaag kan worden beschadigd door scherpe voorwerpen. Ook is de polyester schakellaag niet vochtbestendig maar vochtbestendig, wat betekent dat bij hoge luchtvochtigheid bij herhaalde verwarming en koeling vocht door de polyester schakellaag kan bewegen en condenseren in het luchtruim tussen de schakelaar- en substraatlagen waardoor een storing ontstaat. Sommige grootformaat weerstandssensoren hebben een probleem met "pillowing". Dit is wanneer de polyester schakellaag uitzet ten opzichte van het glassubstraat en vervormt of opblaast en niet plat op het glassubstraat ligt. Dit is vaak slechts een cosmetisch defect, maar kan valse activering veroorzaken als de schakellaag voldoende is vervormd. Dit probleem is meestal te wijten aan verwarming en koeling waarbij het polyester een hogere uitzettings- en contractiecoëfficiënt heeft in vergelijking met het glassubstraat en bij verhitting meer in omvang zal uitzetten dan het glas. Afgezien van de lagere lichttransmissie, pakt de gepantserde resistieve technologie van A D Metro alle bovenstaande tekortkomingen aan. Resistieve technologie is drukgeactiveerd, wat betekent dat het kan worden gebruikt met een vinger, zware handschoen, stylus of een ander werktuig dat een zeer wenselijke functie is. Het vereist zeer weinig stroom en is zeer betrouwbaar en snel. Het is geschikt voor de Z-as, wat betekent dat het kan detecteren wanneer u verschillende hoeveelheden druk uitoefent op een aanraakpunt, wat handig is als u een toepassing hebt waarbij u een bewerking wilt versnellen door gewoon meer druk uit te oefenen op een aanraakknop, zoals het snel of langzaam openen van een klep in een procesbesturingstoepassing bijvoorbeeld. Het wordt niet beïnvloed door vuil, verontreinigingen en het heeft heimelijke elektrische operationele kenmerken, waardoor het een favoriet is bij militaire toepassingen.

De constructie van een capacitieve is enigszins vergelijkbaar met een 5-draads resistief, maar het heeft geen schakellaag. Er is alleen een geleidend gecoat substraat met 4 hoekelektroden vergelijkbaar met de 5-draads. De gebruikte geleidende coating is niet typisch ITO, maar eerder antimoontinoxide (ATO) met een hogere plaatweerstand van ongeveer 2.000 ohm / vierkant, wat beter geschikt is voor capacitieve technologie. De ATO-coating heeft meestal een silicaat overjas van ongeveer 50 angstroms dik om het te beschermen tegen wrijven tijdens gebruik. De besturingselektronica past een RF-frequentie toe op de vier hoekelektroden. Activering wordt bereikt door uw vinger aan te raken op het oppervlak van het scherm met de koppeling van uw vingeroppervlak met het ATO-oppervlak eronder, waardoor een capacitieve koppeling ontstaat waarmee de radiofrequentie kan doorstromen. Je lichaam dissipeert de RF in de atmosfeer als een antenne. Hoe dichter je bij een hoek komt, hoe meer radiofrequentie er doorheen zal stromen. Door vanuit elke hoek naar de radioactiviteit te kijken, kan de controller berekenen waar je vinger aanraakt. Vanwege omringende elektromagnetische interferentie (EMI) en radiofrequentie-interferentie (RFI) van andere radio- en elektrische apparaten in de omgeving, moet veel signaalverwerking worden uitgevoerd om omringende RF-ruis weg te filteren, waardoor de controllerinterface complexer wordt en meer stroomverbruik vereist. Desondanks is capacitief nog steeds relatief snel. Het heeft een zeer lichte aanraking en is bij uitstek geschikt voor slepen en neerzetten toepassingen. Omdat het oppervlak van glas is, is het vandalismebestendig en wordt het breed gebruikt in kiosktoepassingen, waaronder speelautomaten. Het heeft een goede optische transmissie van ongeveer 90%. Het wordt niet beïnvloed door vuil of vervuiling, tenzij het erg genoeg is dat het de capacitieve koppeling van uw vinger verstoort. Het kan niet worden gebruikt met zware handschoenen of een stylus of aanwijswerktuig, tenzij vastgebonden en elektrisch verbonden met de controller. Als uw vinger te droog is, werkt deze mogelijk niet omdat huidvocht nodig is voor een goede capacitieve koppeling. Als het oppervlak bekrast is, kan dit ertoe leiden dat de sensor in het bekraste gebied faalt of volledig faalt als de kras lang genoeg is. EMI en RFI kunnen ervoor zorgen dat het uit de kalibratie gaat. Het is niet geschikt voor Z-as. Het is niet geschikt voor mobiel gebruik, omdat de omgeving van EMI en RFI te vaak verandert, wat de controllerinterface zou verwarren. Het is niet geschikt voor militaire toepassingen die heimelijke werking vereisen, omdat het RF uitzendt. Het vereist specifieke montageoverwegingen omdat behuizingen en metalen randen de werking ervan kunnen verstoren. Geprojecteerd capacitief: Geprojecteerd capacitief inclusief Near Field Imaging (NFI) is opgebouwd uit een glazen substraat met een ITO- of ATO-coating die is weggeëtst om een rasterpatroon achter te laten dat bestaat uit X- en Y-lijnelementen. Sommige ontwerpen gebruiken ingebedde metalen filamenten die niet zichtbaar zichtbaar zijn om hetzelfde raster te verkrijgen. Het substraat met rasterpatroon heeft een beschermende glasplaat die is gebonden aan het oppervlak van het rastersubstraat. Een AC-veld dat op het raster wordt toegepast. Wanneer een vinger of geleidende stylus het sensoroppervlak raakt, verstoort deze het veld, waardoor de controllerinterface kan bepalen waar op het raster het veld het meest wordt verstoord. De controllerinterface kan vervolgens de positie van de aanraking berekenen. Deze technologie is zeer duurzaam en kan niet worden beschadigd tot het punt waarop het niet zal functioneren tenzij het substraatraster is gebroken. Het kan aanrakingen door een raam detecteren. Het kan buiten de deur werken. Het wordt niet beïnvloed door vuil. Het kan worden gebruikt met gehandschoende handen. Het is echter duur. Het heeft een relatief lage resolutie. Het kan gemakkelijk worden gezapt door elektrostatische ontlading. Het heeft geen echt tactiel zintuig, wat betekent dat het kan worden geactiveerd voordat je het aanraakt. Het is gevoelig voor EMI- en RFI-interferentie, waardoor de betrouwbaarheid problematisch is.

Deze technologie vereist geen elektrische signaalverwerking op het sensoroppervlak en maakt geen gebruik van geleidende coatings. Het maakt gebruik van ultrasoon geluid om aanrakingen te detecteren. Een SAW-sensor bestaat uit een sensorsubstraat dat aan de omtrek een piëzo-elektrische emitter heeft bevestigd, samen met 2 of 3 ontvangers. Ook lopen langs de hele omtrek van de sensorranden reflectieruggen die worden gebruikt om ultrasoon geluid heen en weer te kaatsen over het oppervlak van het sensorvlak. Om aanrakingen te detecteren, zendt de piëzo-elektrische transducer uitbarstingen van ultrasoon geluid uit die worden gereflecteerd door de omtrekruggen heen en weer over het hele oppervlak van de sensor. Omdat de snelheid van het geluid enigszins constant is, is het bekend wanneer de oorspronkelijke uitbarsting van geluid samen met alle gereflecteerde uitbarstingen van de omtrekruggen bij elke ontvanger moet aankomen. Als een vinger of een andere geluidsabsorberende stylus in contact komt met het sensorgezicht, zal een deel van dat geluid ontstaan of worden gereflecteerd en zal het ontbreken wanneer de controller verwacht ze bij de ontvangers te horen aankomen. Die ontbrekende incidenten stellen de controllerinterface in staat om te bepalen waar de aanraking op het sensoroppervlak moet worden geplaatst om te voorkomen dat die geluidsincidenten bij de ontvangers aankomen wanneer verwacht. Deze technologie biedt 97% lichttransmissie omdat het sensorsubstraat slechts kaal glas is. Het biedt ook een zeer lichte aanraking en werkt goed voor drag-and-drop-functies. Het heeft een glazen oppervlak dat zeer duurzaam is en niet gemakkelijk kan worden vernield. Het werkt met zwaar gehandschoende handen, maar niet met een harde stylus of een werktuig dat geen geluid kan absorberen. Als je het echter diep genoeg krabt, kunnen de ultrasone golven in het dal van de guts vallen en de ruimte in stuiteren, waardoor een dode plek aan één kant van de kras ontstaat. Het is gevoelig voor vuil en stof die het ultrasone geluid vertragen of blokkeren. Waterdruppels interfereren met de werking ervan - net als insecten die worden aangetrokken door het licht van het scherm. Het kan niet effectief worden afgedicht van vuil of vocht, omdat een dergelijke pakking zou blokkeren het ultrasone geluid. Open cel schuimpakking kan niet worden afgesloten van vocht en zal uiteindelijk toch verstoppen met vuil waardoor het ultrasone geluid wordt geblokkeerd. Veranderingen in vochtigheid en temperatuur zullen een verandering in luchtdichtheid veroorzaken die van invloed is op de snelheid waarmee het ultrasone geluid kan reizen, wat problemen met de nauwkeurigheid kan veroorzaken. Infrarood Matrix: Dit is een van de eerste touch technologieën ooit ontwikkeld. Het is zeer eenvoudig in gebruik en is teruggekeerd als een haalbare oplossing voor aanraking, omdat het beter geschikt is voor platte beeldschermen. IR Matrix bestaat uit een frame waarin een rij van 30 tot 40 IR-fotozenders langs één kant is gemonteerd en aan de boven- of onderkant is afgestemd op IR-foto-ontvangers die langs de tegenoverliggende kant en boven of onder zijn uitgelijnd. De controllerinterface flitst de IR-stralers zowel in het X- als Y-vlak om een raster van lichtstralen te bieden die kunnen worden gebroken door een vinger of een aanraakwerktuig. Wanneer een aanraking wordt gemaakt door een vinger of aanraakwerktuig, worden een of meer lichtstralen in de matrix verbroken en kan de controllerinterface zien waar de aanraking is gepositioneerd om die specifieke stralen te blokkeren. Ook zorgt gedeeltelijke blokkering van lichtstralen aan de ene of de andere kant van de aanraking ervoor dat de controllerinterface kan worden opgelost tot een vrij hoge resolutie, maar de diameter van de stylus moet groot genoeg zijn om ten minste één lichtstraal van de fotozender en een deel van een aangrenzende te blokkeren, zodat de controllerinterface een verandering in positie kan zien. De technologie raakte uit de gratie toen andere technologietypen online kwamen omdat displays jaren geleden bolvormige beeldbuizen waren met radiuskrommingen van 22,5 "of minder. Er was een aanzienlijk parallaxprobleem bij het gebruik van IR-matrix met rechte en platte lichtstralen op een gebogen CRT-scherm. Het IR-matrix-aanraakscherm zou worden geactiveerd ruim voordat uw vinger het oppervlak van de CRT bereikte, vooral in de hoeken, waardoor het omslachtig was om te gebruiken. Dit is natuurlijk niet langer een probleem met de universaliteit van platte beeldschermen vandaag en is de reden waarom IR-matrix een beetje een comeback maakt. Het biedt een zeer lichte aanraking en is geschikt voor slepen en neerzetten toepassingen. Als een frameversie wordt gebruikt zonder beschermend glassubstraat, is de optische transmissie 100% wat wenselijk is in elke toepassing. Het heeft een goede resolutie en is erg snel. Het wordt niet beïnvloed door snelle veranderingen in temperatuur of vochtigheid. Het is zeer lineair en nauwkeurig. De technologie heeft echter geen tactiele betekenis en wordt geactiveerd voordat uw vinger contact maakt met het schermoppervlak. Het heeft veel ruimte nodig om zowel in dikte als in framebreedte te verblijven, dus een speciaal behuizingsontwerp van het scherm kan nodig zijn om het frame te huisvesten. Het heeft veel componentelementen die een hoger risico op componentfalen vormen. Het wordt beïnvloed door vuil dat de lichtstralen kan blokkeren. Vliegende insecten die worden aangetrokken door het displaylicht kunnen de sensor vals activeren.

Versterkte glazen substraten moeten hier ook worden aangestipt, omdat het een kritische factor is in veel toepassingen en door velen niet erg goed wordt begrepen. Er zijn twee soorten versterkt glas die vaak worden gebruikt. De eerste en meest voorkomende is warmtegehard glas dat over het algemeen veiligheidsglas wordt genoemd. Dit glas wordt gemaakt door een glas zoals gewoon natronkalkglas in een oven te introduceren, waar het wordt verwarmd tot bijna smelten, vervolgens uit de oven wordt geëxtraheerd en snel lucht wordt gestraald om het buitenoppervlak af te koelen terwijl de binnenkern heet blijft. Hierdoor krimpt het buitenoppervlak van het glas in spanning naar de binnenkern, waardoor het erg sterk wordt, net als het onder druk zetten van een ballon. Wanneer het buitenoppervlak wordt gebarsten, komt de spanning vrij en explodeert het glas in onschadelijke kleine stukjes, vandaar de term veiligheidsglas. Dit type glas is niet geschikt voor displays omdat het tempereerproces het glas een beetje vervormt, waardoor de optische eigenschappen worden aangetast. Chemisch versterkt glas is veel beter geschikt voor weergavedoeleinden omdat het proces het glas niet vervormt. Regulier natronkalkglas wordt gedurende 8 tot 16 uur ondergedompeld in een bad van kaliumnitraat bij ongeveer 500 graden Celsius. Een uitwisseling van zoutmoleculen voor kaliummoleculen vindt plaats in het oppervlak van het glas. Hoe langer het bad, hoe dieper de uitwisseling. Het resulterende oppervlak van moleculaire uitwisseling resulteert in een oppervlaktespanning van 20.000 tot 50.000 PSI of tot 6 keer de sterkte van gewoon gegloeid natronkalkglas. In tegenstelling tot warmtegehard glas, kunt u chemisch versterkt glas snijden, maar u verliest de versterkende eigenschappen van ongeveer 1-1,5 inch van de rand, waardoor het nutteloos is voor sensoren van klein formaat. Als u een versterkt glassensorsubstraat in klein formaat wilt, moet het glas eerst op maat worden gesneden en vervolgens chemisch worden versterkt om ook de randen te behandelen. Er is ook geen diktebeperking met chemische versterking in tegenstelling tot hittegetemperd. Met warmtetempereren, als u minder dan 3 mm dik wordt, wordt het moeilijk om het buitenoppervlak snel genoeg te koelen zonder dat de kern meekoelt, zodat de juiste oppervlaktespanning over het algemeen onbereikbaar wordt onder de 3 mm dikte. U kunt warmtegehard of chemisch versterkt glas gebruiken voor substraten op 4- of 8-draads weerstandssensoren omdat deze sensoren worden verwerkt met zilveren inkten en diëlektrica die geen verwarming vereisen bij het maken van de substraatlaag. U kunt geen warmtegehard of chemisch versterkt glas gebruiken voor 5-draads of capacitieve technologieën, omdat de verwerking van de zilverpatronen en traceerwegen zijn gemaakt van zilvermetaal dat een benodigde lage interne weerstand biedt voor de juiste werking van 5-draads en capacitief. Het zilver moet in een stookproces op het ITO-glas worden gesmolten. Dit bakken zou de oppervlaktespanning in warmtegehard glas vrijmaken en aanzienlijk verminderen in chemisch versterkt glas. Als u een goed versterkt substraat op een 5-draads of capacitief wilt, moet u een warmtegeharde of chemisch versterkte glasplaat aan de achterkant van het sensorsubstraat lamineren om een versterkte drager voor de 5-draads sensor te bieden. Hoewel we niet alle touchscreentechnologieën en hun sterke en zwakke punten hebben kunnen bespreken, wordt gehoopt dat er voldoende informatie is verstrekt over de meer algemeen beschikbare typen om u in staat te stellen de beste voor uw behoeften te specificeren.